ศิลปกรรมในวิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร พ.ศ 2546

แนวคิด

การที่มนุษย์หลงผิด ละเลยศีลธรรม ปล่อยให้กิเลสเข้าครอบงำ สิ่งเหล่านี้เป็นอยู่ โดยทั่วไป การใช้ชีวิตผิดไปจากความเป็นปกติ เช่นมี ความโกรธแค้น ความเกลียด ความโลภ ความ อิจฉาริษยา ซึ่งได้ฝังอยู่ในชีวิตของมนุษย์อย่างแนบแน่น จนกลายเป็นส่วนหนึ่งที่ผิดแผกไปจาก มนุษย์ คุณสมบัติในด้านลบของมนุษย์เปรียบเสมือนเชื้อโรคที่ซ่อนอยู่ในร่างกาย เราทำได้แค่รู้เท่า ทันและอยู่กับมันอย่างสันติโดยไม่ทำให้เกิดอันตราย แต่เมื่อใดที่จิตใจของเราอ่อนแอ เชื้อโรคร้ายนี้ ก็จะแพร่กระจาย แผ่ขยาย ลุกลาม โดยปราศจากการควบคุม กลายเป็นสภาวะที่เรียกว่าอมนุษย์
ข้าพเจ้าต้องการแสดงออกถึงสภาวะอารมณ์ ความรู้สึก ของจิตที่เป็นอกุศลซึ่งคล้ายกับ เป็นอารมณ์พื้นฐานของมนุษย์ สภาวะดำดิ่ง ดิ่งที่อยู่ในใจของมนุษย์ซึ่งเปรียบเสมือนภาวะที่ฉุดกระชาก ให้ตกต่ำ จมลงสู่ก้นบึ้งของมหาสมุทร เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกต่างๆ โดยข้าพเจ้าได้จินตนาการ สร้างโลกของอบายภูมิขึ้น โดยได้ดัดแปลงรูปทรงจากที่เคยรับรู้เรื่องราวของอมนุษย์ตามเรื่องราว จินตนาการที่มาจากความเชื่อหรือรูปแบบที่ได้รับสืบทอดกันมาจากตำนาน และพระคัมภีร์โบราณ ในพุทธศาสนา สัตว์ประหลาดและสัตว์เดรัจฉานเหล่านี้ แสดงออกถึงผลของกรรมที่เกิดขึ้นเปรียบ เสมือนนามธรรมอันได้แก่ ความเกลียด ความโกรธ ความโลภ ความอิจฉาริษยา รูปทรงต่างๆที่ ข้าพเจ้าสร้างขึ้นพัฒนาเป็นบุคลิกภาพเฉพาะ แสดงถึงสัญลักษณ์ของผู้ที่อยู่ในความหลงผิด อันมีทั้ง จากเรื่องราวในอดีตและสิ่งที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน จึงรวมเรียกว่าอบายภูมิร่วมสมัย